لمــا

نظرت من حولى
لم اجد من يأنس به حزنى
اطلقت العنان لفكرى
تحدثت الى دموعى
ان تخرج كل ما فى نفسى
وعدتنى ان تريحنى من عذاب فى صدرى
قالت ستفعل هذا من اجلى
بدات اتسائل فى تعجب
لما اصبحت مقيدة داخل صندوق زجاجى
مغطى بطبقه من الصمت الفولاذى
لما لا اتخلص من صمتى
ربما قد يخفف عنى ما فى ذهنى او يصفى قلبى
لما اصبحت صخرة صماء
اتنفس فقط من اجل البقاء
اين اختفى هذا العطاء
الذى كنت اعطيه لكل امرء قلبى يراه
لما لم اعد اشعر بقلب لى ينبض
او مشاعر بى تخفق او كلمات لى تنطق
لما ابتسم ابتسامه بلهاء لكل وجه يقابلنى
لما استعن بمبررات اتوارى خلفها
كى اهرب ممن يريد محادثتى
او سؤالى عن سر تغير نفسى
او حزنى الدائم و شجنى
او برودة قلبى
اوحنقى على كل من تسول له نفسه
و يبدا فى مجادلتى
وسألت دموعى اين انتى
الم تعدينى انك ستريحنى من عذاب نفسى
وجدتها صماء هى الاخرى
توارت كأنها لا تريد محادثتى
عاودت سكونى
عدت ثانيا ارتدى قناع وجهى